Follow my blog with Bloglovin
Je kan ons nu ook op Bloglovin’ volgen!
Bloglovin’
categories: Internet
juni 2015 archive
Banana mug cakes
Mug cakes zijn kleine cakejes die je in een kopje klaarmaakt in de microgolfoven. Het gaat razendsnel, enkele minuten nadat je bedenkt dat je wel zin hebt in een dessertje, ben je al aan het smullen! In een kommetje meng je de ingrediënten, je giet ze in een beker en die gaat de microgolfoven in. Je ziet voor je ogen (toch als je, zoals ik, postvat voor de oven of microgolfoven om de vorderingen gade te slaan) het cakeje soufflé-gewijs over de rand van de beker opstijgen! Alleen dat al brengt voldoening!
Mijn geliefde Pinterest loopt over van de recepten, met chocolade, caramel, pindakaas,… Ook andere bloggers wagen zich er aan! Hier kan je lezen wat Team Confetti er van bakt (hehe). Je kan het jezelf nog makkelijker maken en de Dr. Oetker-mix uit de supermarkt proberen. Dat heb ik niet gedaan, maar heel misschien overwint mijn nieuwsgierigheid het wel van mijn scepsis tegenover ready-made mengelingen. In elk geval, het is helemaal niet moeilijk om een mug cake te maken 🙂 Ik probeerde al een chocolate mug cake, de eerste keer had ik bakpoeder met baking soda verward en kreeg ik een nogal explosief vulkaantje van net iets te zoute chocoladesaus 🙂 de tweede keer liet ik me daar niet meer aan vangen en jammie, dat was een lekker chocoladecakeje!
Maar het recept dat me tot nu toe het beste beviel, vat één van de luxeproblemen van de Westerse wereld aan: de bruine banaan. Je weet wel, je koopt een trosje bananen en eet er trouw elke dag één. Maar op een dag is het kritieke punt bereikt en vanaf dan zijn ze gewoon niet meer smakelijk. Klef, te zoet, plakkerig en slap. Bah! Ik probeerde al een paar recepten om deze arme verschoppelingen toch te verwerken. Waste no food, you know! Deze Banana Mug Cake is tot nu toe het lekkerste en makkelijkste. Ik bekeek enkele recepten, en paste me aan aan wat ik in de voorraad- en koelkast had staan.
Dus! Ziehier hoe je te werk gaat:
- 1 geplette, te rijpe banaan
- 1/4 theelepel bakpoeder
- 1 ei
- 1 eetlepel vanillesuiker
- 1 eetlepel gesmolten boter
- 1 eetlepel yoghurt (ik gebruik volle Bulgaarse yoghurt)
- 1 eetlepel bruine suiker
- 3 eetlepels bloem
- Snuifje zout
Meng de ingrediënten, giet in een beker, en zet anderhalf tot 2 minuten in de microgolfoven, op volle kracht. Als je er twee tegelijk maakt, verdubbel je de tijd! Het resultaat is niet zoals een klassieke cake, het is een kruising tussen cake, soufflé en pudding. Ik heb het nog niet koud gegeten, enkel lauwwarm, en dat is echt heel lekker 🙂
Wekelijkse inspiratie – Peuterboeken
Leuke kinderboeken voor peuters
Aangezien ik bij de Uil werk, is het vast geen verrassing dat boeken bij ons thuis heel belangrijk zijn, en ook dochterlief heeft al een hele bibliotheek!
Enkele favorieten op dit moment zijn:
Deze had ik enkele jaren geleden eigenlijk voor mezelf gekocht, omwille van de mooie kleuren en schattige Japanse popjes en diertjes. De schrijfster is de Franse Annelore Parot. Dochterlief blijkt deze boeken ook leuk te vinden: er zijn zoekplaten, flapjes en raadseltjes. Haar woordenschat is ondertussen uitgebreid met de woorden kokeshi, sushi en Totoro.
Een grote stapel Tiny-boeken heeft sinds enkele maanden zijn plek tussen de boeken. De meeste komen van de rommelmarkt, dat is het voordeel van een reeks die al sinds 1954 gedrukt en herdrukt wordt! De prenten hebben een onmiskenbare retro-charme en dochterlief heeft zeker haar favorieten: Tiny in het circus, Poeffie op stap, Tiny op de boot, Tiny in het park,… Ik heb zelf goede herinneringen aan Tiny aan zee, en vooral aan de pondvis. Dat is een beest, zoals een walvis en een maanvis en een goudvis. Makes perfect sense!
Nog zo’n klassieker, die wij in mini-formaat in huis hebben. Ik kocht de losse boekjes bij Fred & Ginger, je kan ook een leuke traktatiebox kopen. De Gouden Boekjes worden nog steeds bijgedrukt, dus we hebben een mix van oude verhaaltjes, en nieuwe. Ze zijn zo klein en grappig, en passen perfect in het poppenhuis!
Wayward Pines
Een klein jaar geleden was ik volledig in de ban van de boeken van Blake Crouch : Verloren, Verlaten en Verbeten. Een trilogie beter bekend als Wayward Pines. Geen Literatuur met de grote L, maar wel een superspannende boekenreeks die je volledig meezuigt in het mysterie van een klein dorpje in Idaho.
Secret Service
agent Ethan Burke komt aan in Wayward Pines (Idaho) met een duidelijke missie: hij moet twee verdwenen collega-agenten zien te vinden die tien dagen daarvoor in het idyllische dorpje zijn verdwenen. Maar als hij nog maar net in het dorp is, raakt hij betrokken bij een ernstig verkeersongeluk. Hij komt in het ziekenhuis terecht, zonder identiteitsbewijs, zonder mobiel, zonder portemonnee. De medische staf is alleraardigst, maar… er klopt iets niet. Naarmate de dagen verstrijken, levert de zoektocht naar de verdwijning van zijn collega’s meer vragen op dan antwoorden. Waarom kan hij zijn vrouw en kind in de buitenwereld niet bereiken? Waarom gelooft niemand dat hij is wie hij zegt dat hij is? En waarom dient het onder hoogspanning staande hek dat om het dorp staat? Is het bedoeld om de inwoners erbinnen te houden? Of om iets buiten te houden?
De boeken hebben geen hoge verkoopcijfers gekend in Vlaanderen, maar in Amerika was het wel populair genoeg om verfilmd te worden. Het werd uiteindelijk een serie met 10 afleveringen en met Matt Dillon in de hoofdrol. Al maanden keek ik uit naar deze serie. En enkele dagen geleden was het eindelijk zover! De serie is ondertussen al enkele weken bezig, maar ik heb nu pas wat tijd gevonden om me eraan te zetten. Vijf afleveringen verder en ik ben nog steeds geboeid door het hele verhaal. Matt Dillon doet trouwens een perfecte vertolking van hoe ik me Ethan Burke had voorgesteld. De mysterieuze sfeer van de boeken (een beetje in de stijl van Twin Peaks) wordt enorm goed weergegeven. Het enige minpunt dat ik tot hiertoe ben tegen gekomen is hun weergave van de abby’s. Dat was niet wat ik me erbij had voorgesteld. Maar laat dat vooral de serie niet verpesten.
Voor de mensen die niet graag lezen, maar toch geïnteresseerd zijn in het mysterie van Wayward Pines is de serie dus de perfecte oplossing! Een echte aanrader!
Ontspannen ouderschap
Er zijn een karrenvracht boeken, sites en organisaties die je bestoken met tips, meningen en wetenschappelijke studies over hoe je nu als ouder het beste omgaat met je kind. Ook elke andere ouder heeft zijn eigen mening over hoe het hoort. Leren eten, leren slapen, leren luisteren, laten huilen, niet laten huilen, puree of stukjes eten, in 1 bed slapen of net elk in zijn eigen bed, en dat is nog maar het topje van de ijsberg! Het komt van alle kanten op je af, wanneer je een jonge moeder of vader bent. Soms is dat best verwarrend. En erger, soms krijg je wel eens een slecht gevoel als jij iets anders schijnt te doen dan ‘de meerderheid’, wat dat dan ook betekent. Gelukkig zijn er ook enkele andere stemmen.
Guy Delisle waarover ik hier al schreef, heeft een reeksje boeken over ‘neglectful parenting’. Jeweetwel, je aandacht die net even verslapt. Geef toe, niemand is perfect… Hier kan je een paar pagina’s bekijken. Er bestaat ook een Nederlandse versie: ‘Gids voor slechte vaders’.
‘Go the F*** to sleep’ van Adam Mansbach is nog zo’n grappig boek. Een uitgeputte ouder die het 456e verhaaltje aan zijn schijnbaar onvermoeibare kleuter of peuter voorleest, en denkt van ‘Toe, slaaaaap nu toch gewoon, dat is wat ik ook wil doen!’.
‘The honest toddler’ van Bunmi Laditan (hier is haar blog) bekijkt de zaken van de andere kant. Vanuit (redelijk sarcastische) kinderogen wordt naar het hele opvoedproces gekeken, en de nodige commentaar wordt geleverd. Soms herkenbaar, soms hilarisch!
Dat is dus het ‘ontspannen ouderschap’: toegeven dat je de wijsheid niet in pacht hebt, en dat het soms best moeilijk is om beslissingen te nemen, om consequent te zijn, en om 20 jaar in de toekomst te kijken en te zien wat voor volwassene er zal voortkomen uit jouw opvoedstijl. Oh wacht, dat kan niemand 🙂
‘Relax Mama’ (van De club van relaxte moeders, onder de hoede van Elsbeth Teeling) vat alles nog het best samen: Die andere moeders doen ook maar wat. Ontspan een beetje, probeer je intuïtie te volgen, en als je het gevoel hebt dat je geen intuïtie hebt, volg dan je kind. Als ik twijfel, denk ik even aan deze, en andere, stemmen over ontspannen ouderschap. Ik ga er een beetje vanuit: als ik een gezonde, meestal blije peuter heb, dan doe ik het blijkbaar best ok 🙂 oef!
De She Shed
categories: Fun
Het is de droom van elke man – een eigen plekje in huis waar hij zich kan afzonderen van de wereld, ongestoord bier kan drinken, tafelvoetbal kan spelen en kan gamen tot in de vroege uurtjes. Meestal bevindt deze ‘man cave‘ zich in een garage, een schuur of een zolder dat ongelofelijk mannelijk (lees: kaal, donker en zonder decoratie) is ingericht. Weinig geïnspireerd dus. Maar hoe zouden de vrouwen dit eigenlijk aanpakken?
Aha! Zie hier het vrouwelijke equivalent van de ‘man cave’ en de nieuwste hype op Pinterest : de ‘she shed‘! Of vrij vertaald ‘de schuur voor vrouwen’.
De eerste foto’s die ik op Pinterest tegenkwam, zagen er enorm leuk en creatief uit. Ik begon te fantaseren hoe mijn eigen she shed eruit zou zien. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer zin ik krijg om er zelf eentje te bouwen!
Dus, wat moet er zeker aanwezig zijn? Een grote, comfortabele zetel met veel kussens en fleece dekens zijn een must. Naast deze zetel hoort natuurlijk een rijk gevulde boekenkast! En om deze knusse hoek compleet te maken zou ik hier en daar wat sfeerlichtjes plaatsen. Klinkt al gezellig, niet?
Laten we de boel nog wat meer opfleuren met zéér veel bloemen, felle kleurtjes en een lekkere appelthee erbij. Ohja, en wifi – we moeten toch kunnen pinnen 🙂
Wekelijkse inspiratie – Reisverhalen in stripvorm
Vorige week waren we in Nederland. In Nijmegen zagen we in de Sint Stevenskerk een muurschildering van een, op zijn zachtst gezegd, eerder aparte heilige: Sancta Ontcommer. Wat een naam 🙂 en wat een verhaal! Deze jongedame werd tegen haar zin uitgehuwelijkt aan een heidense koning. Ze bad tot God om hieraan te ontkomen (pun intended!) en wat deed de almachtige? Hij gaf haar een baard. Wat een hulp! En ok, ze moest niet trouwen, maar voor haar ongehoorzaamheid en koppige vasthouden aan haar geloof, stierf ze toch de martelaarsdood. Bizar verhaal!
In elk geval moest ik meteen hieraan denken: in één van mijn favoriete strips komt haar (fictieve) kloosterorde voor, speciaal voor dames en meisjes met baarden die anders enkel op freak shows en in circussen terecht kunnen. Ik stel jullie voor: Het Slapend Kasteel of Castle Waiting. Het verhaal is grappig, de tekenstijl is zo gedetailleerd, de uitgave met harde kaft is verleidelijk. Linda Medley is de auteur, ze tekende jaren voor bekende comicseries van DC, en kon uiteindelijk haar eigen verhaal tekenen en schrijven. Hier kan je een leesfragment van 29 pagina’s downloaden! In het Nederlands is het boek niet meer te krijgen, in het Engels wel nog.
Op vakantie houd ik zelf altijd een klein dagboekje bij, met wat we bezocht hebben, wat we gegeten hebben, af en toe eens iets grappig dat gebeurt… Ik heb al een hele collectie dagboekjes en ik probeer ook regelmatig wat te tekenen. Ik bewonder mensen die een getekend dagboek bijhouden.
Guy Delisle is daar fantastisch in! Hij heeft dagboeken uitgebracht over Noord Korea, China, Birma en Israël. Vaak is hij daar enkele maanden mee met zijn vrouw die voor Artsen Zonder Grenzen werkt. Zijn stijl is vaak simpel maar hij kan er alles mee duidelijk maken. Inspirerend! Zijn laatste reeks gaat over ‘slecht ouderschap’, met de nodige humor. Op zijn blog kan je veel schetsen bekijken.
Dichter bij huis is er Maaike Hartjes, een Nederlandse die haar verblijf in Hong Kong van tekeningen voorzag. Ze gebruikt duidelijk Aziatische invloeden in de kleine kawaii gezichtjes die de emoties overduidelijk weergeven.
Tze van de blog Mêh is daar ook goed in: ze is Nederlandse maar woont al enkele jaren in Duitsland. Ik volg haar blog sinds ik enkele jaren geleden op F.A.C.T.S. haar dagboek op papier kocht. Hier kan je een leesfragment van 23 pagina’s downloaden! Tze schrijft over spelletjes, koken & eten, de eigenaardigheden van verschillende landen… Ik vind haar erg grappig!
Blijven lopen, blijven voetballen, blijven herinneren
categories: Sport
Het goede voornemen om aan mijn conditie te werken houdt stand! Ik ben net terug van een loopje door de velden en mooie wijken van Temse. Een tourtje van 4,5 km op 30 minuten. Geen grote afstand, maar goed genoeg. Dit weekend was de tour behoorlijk kleiner, amper 2,5 km. Blijkbaar was ik nog niet volledig gerecupereerd van de zaalvoetbalwedstrijd 2 dagen daarvoor; een wedstrijd die ik niet gauw zal vergeten.
Het was namelijk de allerlaatste wedstrijd met ons huidig ploegje. Volgend jaar fusioneren we met een andere ploeg uit de eerste reeks. Zowel wij, als de anderen hadden het laatste jaar te weinig speelsters om het beste uit onze ploeg te halen. Dus een fusie was een logische stap. En hoewel ik enorm uitkijk naar dit nieuwe avontuur, brengt het ook een zweem van droefheid met zich mee. Dit is het einde van de ploeg die ik meer dan 15 jaar geleden mee heb opgericht.
Jef was mijn trainer vanaf de dag dat ik begon te voetballen. Hij heeft me weten opgroeien, ik heb hem weten ouder worden. Zijn enthousiasme en liefde voor de sport bleven al die jaren zo aanstekelijk. Jammer genoeg hebben we begin dit jaar afscheid moeten nemen van hem. Het bracht een soort leegte in de ploeg die niet meer opgevuld kon worden. Toen we vorige donderdag de beker (Schaal van de Secretaris) hadden gewonnen met een verpletterende 10-1, konden we niet anders dan onze beker opdragen aan hem. Jef, deze is voor jou.
Barrio Cantina
Op een zonnige brugdag in mei gingen manlief, dochterlief en ik naar Gent. Een beetje shoppen, een beetje wandelen, een beetje eten!
Manlief en ik hebben in Gent gestudeerd, er elkaar leren kennen, op kot gezeten, gewerkt en samengewoond in een appartement met ware vintage-stijl. Trendy avant la lettre, quoi! We komen nog regelmatig met plezier naar Gent. Het foodtruck-festival Barrio Cantina, onder de vleugels van Pole Pole, was een fijne reden. We kwamen rond de middag aan en op de Korenmarkt waren de kraampjes nog net niet open. Daarom genoten we even van het oude stadscentrum en bezochten we onze Uilen-collega’s aan het St.-Baafsplein.
Daarna was het tijd voor een hapje. Geen pitta of slappe frieten aan deze kraampjes! Dit zijn hippere eettentjes, allemaal zeer mobiel om van plek naar plek te trekken. Schattige kleine oldtimer-camionetjes en wagens waren in een cirkel rond de St.-Niklaaskerk verzameld. We begonnen met enkele vegetarische Vietnamese loempiaatjes, en dan een thaïs laksa-soepje.
Vervolgens een echte Indische curry met poppadums, en als drankje een virgin piña colada, recht uit de kokosnoot die voor onze ogen werd geopend. Spectaculair en naar het schijnt ook zeer gezond.
Het enige nadeel is dat de hapjes klein zijn en de prijs toch naar de hoge kant. Gelukkig is er het terras van de Hema, waar we nog een lekkere couscoussalade en een fruitslaatje aten.
Ik was enkele maanden niet in Gent geweest. Het winkellandschap was alweer veranderd! H&M heeft zijn nieuwe, hippe kindjes ook losgelaten in Gent: &Other Stories, en COS. De stijl van beide winkels lijkt wat op elkaar: wat specialer, luxueuzer, architecturaler, minder voor de hand liggend dan de oude vertrouwde H&M. &Other Stories heeft ook een aantrekkelijke make-uplijn. De prijs ligt wat hoger dan in de H&M, maar nu ook niet heel hoog. De sfeer in de winkels is trendy en Scandinavisch, verrassend genoeg! Een licht interieur, mooi bleek hout en open meubels zorgen voor een transparant gevoel waar je je meteen een beetje zen bij voelt.
Dochterlief was uitermate flink, had mooi meegegeten en op de Kouter had ze lekker gelopen en gespeeld. Daar word je moe van, en hongerig. Op de terugweg aten we een vieruurtje bij Caffè Caffee: een lekkere pannenkoek voor ’t kindje, en chocoladebrownie en broodpudding voor manlief en mezelf. Dat was een fijne afsluiter voor een dagje Gent!
Wekelijkse inspiratie
Schoenen! Er schuilt een ware Imelda Marcos in mij. Er is de zoektocht naar mooie schoenen, die ook comfy zijn, en passen bij verschillende stukken uit de kleerkast, en er is de hebberigheid die ontstaat als je net dat ene paar ziet, dat gewoon mee naar huis moet. Er is ook het fenomeen van de miskoop. In de winkel pasten ze hoor, maar als je ze dan echt draagt, doen ze toch hier of daar pijn, of zijn ze net te groot of te klein. En dan gaat de queeste gewoon verder. Ik moet wel, toch?
Hier vind je enkele van mijn favoriete merken, die net dat beetje anders dan anders zijn:
Prachtige, vaak feestelijke, originele schoenen. Redelijk duur wel… Ik let goed op of ik er in outlet tegenkom waar mijn naam opstaat. Hieronder: dat zijn niet mijn voeten en schoenen, I wish they were 🙂
Mijn ontdekking van dit jaar. Heel simpele retro sandalen uit de USA, waar ze al verschillende decennia populair zijn. Eerst bestonden ze enkel voor kinderen, nu ook voor dames. Hoera! Ze zijn supercomfy, en passen onder heel veel kleedjes en broeken. Ik koos voor gouden sandalen en bestelde ze bij Big & Belg in Amsterdam.
Ok, dat is een specialleke. Mohops zijn veganistische schoenen met een houten zool, een fake leather voering en een systeem van rekkers en nagels waartussen je gekleurde linten kan weven tot de sandaal van jouw smaak! Ze worden in Chicago gemaakt door een klein bedrijfje.
