Toen ik klein was, zei ik altijd: “Oma, jij moet honderd jaar worden!” Ze beloofde dat graag. Maar ze heeft het niet mogen waarmaken.

Plots is ze vertrokken. De ene dag heeft ze nog bezoek ontvangen en getelefoneerd, de andere dag was ze er niet meer.

Maar ik ben dankbaar dat het zo is mogen gaan: wij zijn dan wel geschrokken, maar zij is gegaan zoals ze leefde: een sociale, warme vrouw, tot de laatste dag. Dat is uiteindelijk wat we ons het langste zullen herinneren: haar oprechte interesse in iedereen rond haar – en dat waren veel mensen. Oma maakte graag, makkelijk en veel vrienden. Geen oppervlakkige kennissen, nee, echte vriendschap was de motor van Oma’s leven. Met ons, haar familieleden, en met vele anderen rondom haar. Ze had niet veel tijd nodig om vriendschappen te smeden. Toen ik klein was, kwam ze wel eens met de trein van Merchtem naar Dendermonde, en op die paar minuten kon ze een heel gesprek met een voorheen wildvreemde hebben. En toch voelde dat voor geen van beide geforceerd of onnatuurlijk. Op dezelfde manier slaagde zij erin om samen met haar man ruim 40 jaar een nauwe vriendschap te onderhouden met ‘Amerika’: Bill & Dot uit Tennessee in de Verenigde Staten. Als dat niet prachtig is…

Oma heeft een grote rol gespeeld in ons leven. Vorige week hadden we het nog over haar sterke genen, die van haar moeder moeten gekomen zijn. Haar achterkleindochter, kleindochters en dochter: we lijken allemaal op haar. Van uiterlijk, dat kan iedereen zien, maar ook innerlijk. Gevoelig, sociaal en betrokken bij wat er rond haar heen gebeurde, actief in verenigingen, met aandacht voor het milieu en liefde voor bloemen. Het is nu hip om biologisch te koken, superfoods te eten en met een herbruikbare tas te shoppen: ik heb van oma nooit anders gezien. Al was er ook een koekenschuif waar ik als kind ook graag in snuffelde… Ze kookte graag en goed. Haar soep ‘met alles vers uit den hof’ is legendarisch. Konijn met pruimen, verse appelmoes met roze appeltjes uit de tuin, gebraad,… de echte Vlaamse keuken.

Ik heb haar naaimachine geërfd – jaren geleden al. Ze gebruikte het niet meer en Oma was geen persoon die aan materiële zaken bleef vasthouden. Nu is het aan ons om haar los te laten – maar ik ben er zeker van dat de mooie herinneringen ons altijd zullen bijblijven.

Mijn omaatje is overleden ? dit was onze laatste foto samen, vorige week. Ze lag toen wel in het ziekenhuis maar het was totaal niet erg, 2 gebroken tenen. Ziet ze er niet super uit voor haar 87 jaar? Ik mis haar nu al. Ik kan het eigenlijk nauwelijks geloven. Het was zo’n lief en sociaal persoon, met haar eigen karakter en ideeën, een sterke vrouw. Op een treinrit van twintig minuten maakte ze al nieuwe vrienden.

Een bericht gedeeld door Johanna – Two Owlettes (@jo_x_two_owlettes) op 9 Apr 2018 om 11:42 (PDT)

Oma

1931 – 2018