Terwijl Johanna er vrolijk op los blogt, is het al een tijdje zeer stil geweest langs mijn kant. Er zijn nochtans zoveel life changing dingen gebeurd in mijn leven de laatste maanden. En het wordt misschien eens tijd om die te delen met de wereld :-).
Laten we meteen met de deur in huis vallen: deze owlette is ondertussen 27 weken zwanger! Verbergen kan ik het al lang niet meer, die buik wordt alsmaar ronder en ronder. Wat een hemels gevoel! (Nuja, als je de bekkeninstabiliteit en de rugpijn even wegdenkt… ;-))
Mijn familie, vrienden en collega’s weten het natuurlijk al een hele tijd, maar die knagende onzekerheid (zal alles wel goed blijven gaan?) woog iets teveel op me om het zomaar in een blogpost te gieten. Het is tot hiertoe dan ook niet zonder slag of stoot gegaan…
Bij deze zou ik graag een groot taboe doorbreken. Toen mijn vriend en ik besloten om te proberen voor een kindje, was het eigenlijk zeer snel prijs. Na nog geen 3 maanden hadden we al de eerste positieve zwangerschapstest! Jammer genoeg was het geluk van korte duur, want op 6 weken verloren we ons eerste kindje. We bleven achter met een leeg gevoel, ik had gefaald. Wat had ik mis gedaan? Niets natuurlijk, het is de natuur.. gewoon pech hebben. Rationeel weet je dat wel, maar emotioneel… Tot op de dag van vandaag heb ik het moeilijk als ik eraan terug denk. En het zal ook altijd ons ‘eerste’ kindje blijven. Ookal hebben we niet lang moeten wachten op ons nieuw wondertje.
Twee maanden later werd ik uit het dal gehaald door een volgende positieve zwangerschapstest. Maar met alle logische twijfels tot gevolg. Zullen we het weer meemaken? Zal alles wel goed gaan deze keer?
Mensen zeggen steeds dat de kritische periode voorbij is eens je de 12 weken passeert. Nu zelfs die eerste 12 weken zaten vol avontuur (spoiler : gelukkig met een goede afloop).
Toen ik 8 weken ver was, werd ik ’s nachts wakker met hevige (maar echt hevige!) buikpijn. Manlief bracht me ’s morgens meteen naar de spoed. We zaten beide met een klein hartje.. het zal toch niet weer gebeurd zijn? Vele uren later kwam het verdict: de appendix stond op springen. Ik moest meteen geopereerd worden. Ik denk dat ze op ’t spoed nog nooit iemand zo gelukkig hebben gezien met de boodschap dat er moest geopereerd worden. Het enige dat door mijn hoofd ging was ‘het is MAAR een appendix’. Zolang alles maar goed gaat met het kleintje. Natuurlijk was de operatie niet zonder risico’s. Ik moest dan ook onder volledige verdoving gebracht worden voor de kijkoperatie. De kans was zeer reëel dat er toch nog iets fout zou lopen. Maar de baby had tenminste nog een kans 🙂
Één operatie later, één appendix minder, en dan de allereerste echo: een kloppend hartje!!
Een maand lang moest ik thuis revalideren van de operatie, en werden ik en de baby extra gemonitord. Maar alles was piekfijn in orde met ons tweetjes (en met de papa ook natuurlijk).
En hier zijn we dan: 27 weken ver. Kerngezond en dolgelukkig.
