Één van de voordelen van te werken bij de uil is dat er van ons verwacht wordt dat we nieuwe trends in het boekenvak opmerken en nauw opvolgen. Het boek dat de laatste dagen voor heel wat ophef zorgt, is: Het meisje in de trein. Het thrillerdebuut van Paula Hawkins waarvan de filmrechten reeds verkocht zijn aan DreamWorks.

Rachel neemt elke ochtend dezelfde trein. Elke dag hobbelt ze over het spoor, langs een rij charmante huizen in een buitenwijk van Londen, en stopt daar altijd voor hetzelfde rode sein. Zo kijkt ze elke ochtend naar een stel dat op hun terras ontbijt. Ze heeft inmiddels het gevoel dat ze hen persoonlijk kent en noemt hen ‘Jess en Jason’. Hun leven – in Rachels ogen – is perfect. Een beetje zoals haar eigen leven dat ooit was.

Op een dag ziet ze iets vreemds in hun tuin. De trein rijdt gewoon weer door, maar voor Rachel verandert alles. Niet in staat om het voor zichzelf te houden, stapt ze naar de politie met haar verhaal, wanneer blijkt dat ‘Jess’ vermist wordt. Hiermee raakt ze niet alleen verwikkeld in de gebeurtenissen die volgen, maar ook in de levens van iedereen die erbij betrokken is. Maar wie is er te vertrouwen? Heeft ze meer kwaad dan goed gedaan door zich met deze zaak te bemoeien?

Klinkt niet slecht. Ik ben alvast geboeid en besluit om het een kans te geven. Op een zonnige feestdag begin ik eraan.

Het begint nogal weemoedig, maar eens vertrokken is het moeilijk om het boek neer te leggen. Een pageturner is het zeker wel. Het hoofdpersonage Rachel spreekt me nochtans niet meteen aan. Nadat haar man haar verlaten heeft voor een andere vrouw, verdrinkt ze haar verdriet en laat ze zich helemaal gaan in het negativisme. Echt vrolijk word je er niet van… (Gelukkig schijnt de zon en blijft mijn eigen goed humeur toch onaangetast ;-))
Van zodra Jess/Megan verdwijnt, word je pas echt in het verhaal gezogen. Je wordt constant op het verkeerde been gezet wie de dader zou kunnen zijn.

Als je zin hebt in een psychologische thriller is het boek zeker aan te raden. De trieste mindset en het alcoholisme doen me soms wat denken aan de stijl van Stephen King. Maar of het nu echt de hype waard is?
Niet echt…