Wij tellen af…
Nog 1 dag naar de crèche…
Nog 7 keer slapen tot 1 september…
Nog 7 keer slapen tot dochterlief voor het eerst echt naar school gaat.
Er heerst dus een lichte sfeer van anticipatie in ons gezin. Een klein beetje stress, allez. Vorige week ben ik met dochterlief de klas gaan verkennen en 1 van beide juffen gaan ontmoeten (de andere hadden we al ontmoet). Ik heb er wel een goed gevoel bij en dochterlief voelde zich toch snel thuis in de klas, bij het speelgoed. Ze komt samen met nog 1 peutertje bij de 12 kleuters van het eerste kleuterklasje te zitten. En van die kleutertjes kent ze er twee van de crèche, dat is fijn.
Dochterlief is meer dan klaar voor school, dat weet ik wel. Ze praat honderduit, ze is behoorlijk zindelijk, ze is vrij zelfstandig. Ze heeft niet 1, maar 2 rugzakjes. Ze heeft een brooddoos en een fles en een bananendoos. Het komt wel in orde, de linkerhelft van mijn brein is er gerust in. De rechter is minder zeker van haar stuk. Zal dochterlief huilen bij het afscheid? En als ze huilt, zal ze zich dan snel laten troosten en daarna vrolijk zijn? Na de eerste 2 dagen moet ze naar de opvang, zowel voor als na de schooluren. Zal ze niet overhoop gelopen worden door al die grote kinderen? Nu krijg ik veel informatie over het verloop van de dag bij de crèche, ik weet dat dit tot vrijwel niets zal herleid worden. Gelukkig vertelt dochterlief nogal graag dus het belangrijkste zal ik allicht wel te weten komen.
En ik weet wel, dat als we samen deze nieuwe sprong gemaakt hebben, dat ik er op zal kunnen terugkijken en zal kunnen zeggen: dat hebben wij samen goed gedaan. Maar nu moeten we nog springen he 🙂