Owlette: nachtuil, uilskuiken
De Internationale Dag van de Slaap wordt traditioneel (nuja, sinds een paar jaar) gehouden op de laatste vrijdag voordat de lente begint – vandaag dus!
Komt dat goed uit dat ik net een dagje verlof heb genomen 🙂 Dit wordt dus een luie dag vol dutjes (en een beetje lezen in het geweldige boek van Mama Baas). Beide geen overbodige luxe voor een mommy-to-be in haar laatste trimester.
Goodreads is de plek op het web voor bibliofielen: het is een database waarmee je je bibliotheek en verlanglijstje kan bijhouden, en inspiratie kan opdoen. Ik som even op wat ik de pluspunten vind:
De Reading Challenge dus! Aan het begin van het jaar kan je jezelf een uitdaging geven: Ik wou dit jaar 15 boeken lezen. Voor mij is dat voorzichtig, ik las vroeger veel meer. Toen zat ik nog elke dag op de trein, nu is dat al een paar jaar weggevallen en weet je, een kleutertje, breien en naait clubben vragen ook tijd 🙂 Ik zag vorige week dat Kelly van Tales from the crib er een blogpostje aan wijdde, en in navolging heb ik ook mijn challenge eens bekeken. Ik heb de uitdaging volbracht en las 16 boeken (en ik ben er nog in 2 bezig!). Hoera! Sommige waren super, ander een pak minder. Sommige koos ik zelf, andere kreeg ik cadeau van de Uil. Even kijken wat ik las en wat ik er van vond… Ik kies hier even mijn favorieten uit 🙂
Topper van het jaar
Graag gelezen
Het spreekt voor zich dat dit zeer subjectief is hé. Over smaak valt niet te twisten. Ik las bijvoorbeeld ook Het meisje in de trein dit jaar (net zoals veel mensen met mij!) en dat lag me helemaal niet. Wat een trieste bedoening. Zin om een vrolijke strip van Calvin & Hobbes te lezen krijg ik daarvan.
Hier is een willekeurig onderdeel van onze boekenkast, geen van de besproken boeken is in beeld maar wel ons Lego-Hobbithol!
Werken bij de Uil heeft voor boekenlezers een fijn voordeel: af en toe duikt er al eens een leesexemplaar van een leuk boek op!
Drie maal per jaar neemt de kans op zo’n meevaller toe: het voorjaar, zomer en najaar zijn de seizoenen van de boekenwereld. Het najaar is meestal zo goed gevuld (de Boekenbeurs zit daar natuurlijk voor iets tussen) dat we de winter rustig kunnen overslaan.
En zo komt het dat we enkele keren per jaar een bescheiden stapeltje boeken meenemen naar huis. Ik heb op die manier al pareltjes gelezen, die ik anders misschien niet zou ontdekt hebben. Vorige week was het er weer: de najaarsoogst!
Het geheim van mijn man van Liane Moriarty. Een vrouw vindt toevallig een brief van haar man, waarin staat dat ze die pas mag openen als hij sterft. Vanzelfsprekend opent ze de brief (hoe zou je zelf zijn?) maar dan… Ik kan bijna niet wachten om erin te beginnen, zeg!
Vrolijke vrolijke vrienden van Dimitri Verbelen: Ik ken de auteur van zijn facebookgroep Vrolijk Relativerende Liga ter Bestrijding van Azijnpis & Verzuring. Zijn ironische maatschappijkritiek ligt me wel, ik ben benieuwd naar zijn roman, die wordt omschreven als tragikomisch.
Ik ben pelgrim, van Terry Hayes: het ultieme spionageverhaal, vind ik. Forensisch onderzoek bij een moord in New York wijst erop dat dit meer is dan gewoon een crime passionel. Maar als de meest geheime afdeling van de Amerikaanse spionagediensten erbij betrokken raakt, begint de rollercoaster pas echt vaart te maken. De plot is heel slim uitgewerkt, de schrijfstijl is fantastisch, dit is een echte pageturner. Het is een knoert van een boek, 700 pagina’s, maar de verkoopscijfers liegen er niet om: heel veel mensen delen mijn mening!
De onverbiddelijke tijd, van Justin Go: een reisverhaal / historische roman / liefdesverhaal. Tristan krijgt te horen dat hij misschien een erfenis krijgt als hij kan bewijzen dat hij een bloedverwant is van de overledene. Extraatje: hij moet dit binnen een bepaalde termijn zien te bewijzen. Wat volgt is een reis over de wereld, op zoek naar de familiegeschiedenis. Dat combineert heel veel elementen waar ik dol op ben 🙂
Morgen verjaar ik. Ik word nog dertigplusserig dan ik al ben 🙂
Ik trakteer mijn collega’s op ronde brownies, een recept dat ik al vaak maakte. Vierkante brownies uit een bakblik maak ik op de wijze van Nigella Lawson, lekker zware blokjes waar je er maar maximum 2 van op kan, en dat is niet omdat ik ze zo groot snijd. Njam!
Deze ronde brownies zijn echter wel makkelijker om netjes mee te nemen 🙂 en ze zijn heel erg lekker, dat ook!
Ik haalde het recept uit een kookboek dat ik enkele jaren geleden kocht: De kunst van het bakken. Een mooi groot kijkboek, met recepten van over heel de wereld. De ronde brownies zijn bijzonder omdat ze golden syrup bevatten: dit is suikerbietsiroop, die in plaats van suiker wordt gebruikt en meer smaak bevat dan gewone suiker, waardoor het ook minder zoet smaakt maar volgens mij is het net even suikerig hoor. Het is zeker geen suikervervanger zoals tegenwoordig hip is. Omdat het een siroop is, worden de brownies lekker chewy.
Hier is het recept:
Verwarm de oven voor op 180 graden.
Smelt de boter en chocolade samen en laat wat afkoelen. Ik doe dit in de microgolfoven, 2 minuten op volle kracht en dan eens goed doorroeren. Ondertussen klop je de eieren schuimig, en klop je er daarna de golden syrup en vanillesuiker door. Volgens het recept moet je de bloem en het zout apart samenvoegen maar ik heb dit gewoon bij het eimengsel gemikt, waarna ik er de chocolade en boter onder roerde.
Ik kan hier 26 cupcake-vormpjes mee vullen. Dat gaat makkelijk en proper met een ijslepel met zo’n scharniermechanisme. Één lepel is de perfecte hoeveelheid voor een cupcake, die niet overloopt bij het bakken en ook niet zielig halfgevuld uit de oven komt.
20 minuten in de oven zijn voldoende: de brownie moet niet droog zijn, maar als je erin prikt, moet het mes er wel proper uit komen.
Smakelijk!
… En dat mag je rustig letterlijk nemen. Regelmatig kom ik afbeeldingen tegen van een boegbeeld dat ik al erg lang ken. Zoals hier, bij Thorgal en Hammerfall:
En hier, bij Richard Scarry:
Dendermonde, mijn stadje waar ik al heel mijn leven woon, op een intermezzo in Gent na, heeft enkele geheimpjes. Ik deel er eentje met jullie! Effekes een archeologisch item op de blog, want dat ben ik uiteindelijk toch, ook al werk ik al van vlak na mijn studies bij De Uil.
Ik schets even de setting van mijn verhaal: Eeuwen geleden voeren woestelingen de Schelde op met hun boot, waar uit voorzorg een afschrikwekkend boegbeeld op was gemonteerd. Je weet immers maar nooit wie je tegenkomt, zo ver van huis. Het boegbeeld werkte echter niet perfect (de garantieperiode was waarschijnlijk verstreken) en ter hoogte van Appels verloor het schip zijn beschermer (en misschien zonk het wel helemaal). Lang werd gedacht dat het een Vikingboegbeeld was, van de negende of tiende eeuw AD. In die tijd kwamen Scandinavische raiding parties de rivieren op, niet enkel hier, maar in heel Europa (hèèl Europa? Nee, in een kleine uithoek… Of nee, dat is een ander verhaal 🙂 ). Ze plunderden en roofden mensen mee, om als slaven te verkopen. ’t Waren nogal kadeekes hoor, die Vikingen!
In elk geval, het boegbeeld lag eeuwenlang veilig in een dikke laag slib, in de Schelde. In 1934 werd het bij baggerwerken gevonden, en naar waarde geschat want het origineel kwam in het British Museum terecht. In het Vleeshuismuseum in Dendermonde kan je een afgietsel zien, op dezelfde zolder als onze andere vriend uit de Schelde: de Mammoet.
Bovenaan het afgietsel in het Vleeshuismuseum in Dendermonde, onderaan het origineel in het British Museum
In de jaren ’70 werd toch getwijfeld aan de ouderdom van het boegbeeld. De stijl komt namelijk niet overeen met wat we van de Vikingen weten. Een C14-datering (waarbij koolstof gedateerd wordt aan de hand van het verval van de radioactiviteit, die precies gekend is) bracht uitsluitsel: het boegbeeld werd gebeeldhouwd in de late vierde of vroege vijfde eeuw AD, wat Vikingen uitsluit. De eigenaars waren Romeinen of Germanen, die hun schip (militair of handelsvaartuig) wilden beschermen tegen weergoden, riviergoden, plaatselijke bad guys, wie zal het zeggen?
Dit beeld heeft alleszins wereldwijd tekenaars geïnspireerd! En voor mij en mijn vader is het telkens een blij weerzien, als we in een boek weer ‘onze’ snek tegenkomen. Richard Scarry is onze recentste aanwinst. Die is dus ook in Dendermonde geweest. Of zou het toch Londen geweest zijn?
Al zolang als ik me kan herinneren, hou ik van science fiction, ruimtereizen, fantaseren over hoe het Out There is. In het vijfde leerjaar waren er enkele science fiction-boekjes in het klasbibliotheekje, onder andere over de Bermuda Triangle, die ik razendsnel uitlas (tot verbazing van de juf, die dat toch meer voor jongens vond, denk ik). Het is een familievoorliefde: mijn ene grootvader houdt van mysteries à la Von Däniken, en in de ouderlijke boekenkast staat al van vòòr er sprake was van mij, de Duin-serie van Frank Herbert, en strips van bijvoorbeeld Yoko Tsuno, Ravian,… Ook bij mijn andere grootvader (die ik helaas nooit heb gekend) broeide de interesse, ik heb van hem een prachtig geïllustreerd boek over de ruimte in de boekenkast staan, dat ik als kind al indrukwekkend vond. Het is dan ook geen wonder dat ik gewoon de trend voortzet.
Ik lees met regelmaat science fiction, die zich tussen de sterren afspeelt. De prequels van de Duin-serie van Frank Herbert, geschreven door zijn zoon Brian en Kevin Anderson, vind ik geweldig. Ook de klassiekers van Isaac Asimov herlees ik geregeld. Dan Simmons heeft onder andere twee fantastische sci fi-series op zijn naam: Hyperion en Illium. Op het verlanglijstje staat The Martian, van Andy Weir.
Strips waar ik lichtjaren bij weg kan dromen, zijn Aldebaran, Antares en Betelgeuze van Leo, en op een ander niveau (met een extra scheut agressie, moet ik zeggen) de Metabaronnen en de Incal, van Jodorowsky en Moebius.
Een film of serie waar een ruimtetuig in voorkomt, heeft bij mij ook al gauw een streepje voor, en gelukkig deelt manlief die voorkeur. Interstellar, Oblivion, Guardians of the Galaxy, Moon, Battlestar Galactica, Star Trek,…
En als kers op de taart volg ik met interesse de ontwikkelingen op het vlak van ruimtevaart. Een bezoek aan Pluto, een landing op een ruimte-eendje, ik vind dat de mensheid hier in moet blijven investeren. Op kosmische schaal zijn we immers heel kwetsbaar, zowel van binnenuit als van buitenaf, en zelf zijn we de boel ook aardig aan het verzieken door vervuiling en overbevolking, voer voor heel wat dystopische science fiction, die ik trouwens ook graag lees. De beste optie is volgens mij: niet al je eieren in 1 mandje bewaren. Of een back-up maken, je laat je lievelingsfoto’s toch ook niet enkel op je PC staan, wachtend tot die zal crashen? Knappere koppen dan ik denken hier ook over na (gelukkig maar), en Tim Urban van één van mijn favoriete blogs, Wait but why, heeft er deze week een gigantisch artikel over geschreven: How (and why) SpaceX will colonize Mars. Ik heb het nog niet volledig gelezen 🙂 het is een klein boek! Maar het eerste hoofdstuk (ja, de mens schrijft blogposts met hoofdstukken!) was al razend interessant.
Zo interessant zelfs dat ik er vriend Asimov gewoon bijgehaald heb 🙂 niet storen, ik lees!
Jaren geleden kocht ik een boek met allerhande creatieve ideetjes: Meet me at Mike’s. Het was vooral de vormgeving die me mateloos aantrok, naaien kon ik nog niet, maar het idee broeide wel al, zo achteraan in mijn hoofd. De site achter het boek is nog steeds een inspiratiebron voor mij, en ondertussen heb ik ook al een projectje uit het boek tot uitvoering gebracht: het praktische kleine rolletje. Ik gebruik het rolletje thuis om dochterliefs keur aan rekkertjes (staartjes heten die volgens haar, een beetje pars pro toto denk ik) en speldjes te bewaren.
Het is echt een piepklein projectje, ideaal voor de beginner die nog wat moet leren overeenkomen met oma’s naaimachine zoals ik. Je hebt stof nodig ter grootte van 3 zakdoeken, dat is ook al niet onoverkomelijk. En het boek legt netjes uit wat je moet doen. Het rolletje is een ideaal cadeautje voor kleine en grote kindertjes die schatten te bewaren hebben.
Ik heb grote bewondering voor illustrators en tekenaars. Als ik mooie tekeningen zie, ben ik zelf ook geïnspireerd om aan de slag te gaan! Hier zijn drie tekenaars wiens werk ik erg waardeer.
Deze Gentenaar met West-Vlaamse roots heeft internationale allure, won al heel veel awards en stond op de shortlist voor de Hans Christian Andersenprijs 2010, zowat de Nobelprijs op het vlak van illustratie. Tot zijn werk behoren De gouden kooi, Één miljoen vlinders en Fluit zoals je bent. Hij tekent niet zomaar, elke tekening is een klein schilderij, minutieus uitgevoerd. Bij De gouden kooi hoort ook een tekenboek, om zelf aan de slag te gaan. Dit jaar was er een mooie overzichtstentoonstelling van Carlls werk in de St.-Pietersabdij in Gent, waar Carll voor mij een tekening maakte in dit boek. Voorlopig heb ik nog wat reserve om in mijn mooie gesigneerde boek te beginnen tekenen 🙂 maar die drempelvrees overwin ik nog wel!
De Finse Tove Jansson was de bedenkster van de Moomins, grappige fantasiewezentjes (trolletjes zijn het eigenlijk, alhoewel ze mij ook wel aan nijlpaardjes doen denken) die een strip bevolken die vanaf de jaren ’50 verschenen in kranten over de hele wereld. De strips verschenen ook in boekvorm en worden nog steeds herdrukt en vertaald. Het lijkt moeilijk te geloven dat de Moomins al 60 jaar oud zijn, ze zijn zo speels en fris getekend.
Deze Amerikaanse tekenaar kent zowat iedereen! Busytown is voor velen van ons pure nostalgie. Als ik voorlees uit de grote woordenboeken word ik gewoon teruggeslingerd naar de jaren ’80. De regenachtige dagen van vorig weekend waren de ideale gelegenheid om een paar ‘nieuwe’ kinderboeken voor dochterlief boven te halen (ik had ze al een tijd geleden gekocht maar nog wat aan de kant gehouden – altijd een goed idee als het pijpenstelen regent en je even opgesloten zit). Wim Worm, de familie Kat, meneer Frommel die achter zijn hoed aanloopt, bananenauto’s, grote en kleine dieren die in een grappige chaos figureren… Deze boeken hebben nog niets aan kracht ingeboet. Ik herinner me een kleurboek van Busytown dat ik als kleuter bij mijn oma had, en ik kan me de geur van de wasco’s waar ik mee kleurde, zo voor de geest halen. Nu geef ik deze mooie herinneringen graag door aan dochterlief.
Toen ik in onze boekenkast snuffelde, zag ik nog veel meer boeken van tekenaars en illustrators waar ik iets over wil vertellen. Deze blog krijgt ongetwijfeld nog opvolgers 🙂
Leuke kinderboeken voor peuters
Aangezien ik bij de Uil werk, is het vast geen verrassing dat boeken bij ons thuis heel belangrijk zijn, en ook dochterlief heeft al een hele bibliotheek!
Enkele favorieten op dit moment zijn:
Deze had ik enkele jaren geleden eigenlijk voor mezelf gekocht, omwille van de mooie kleuren en schattige Japanse popjes en diertjes. De schrijfster is de Franse Annelore Parot. Dochterlief blijkt deze boeken ook leuk te vinden: er zijn zoekplaten, flapjes en raadseltjes. Haar woordenschat is ondertussen uitgebreid met de woorden kokeshi, sushi en Totoro.
Een grote stapel Tiny-boeken heeft sinds enkele maanden zijn plek tussen de boeken. De meeste komen van de rommelmarkt, dat is het voordeel van een reeks die al sinds 1954 gedrukt en herdrukt wordt! De prenten hebben een onmiskenbare retro-charme en dochterlief heeft zeker haar favorieten: Tiny in het circus, Poeffie op stap, Tiny op de boot, Tiny in het park,… Ik heb zelf goede herinneringen aan Tiny aan zee, en vooral aan de pondvis. Dat is een beest, zoals een walvis en een maanvis en een goudvis. Makes perfect sense!
Nog zo’n klassieker, die wij in mini-formaat in huis hebben. Ik kocht de losse boekjes bij Fred & Ginger, je kan ook een leuke traktatiebox kopen. De Gouden Boekjes worden nog steeds bijgedrukt, dus we hebben een mix van oude verhaaltjes, en nieuwe. Ze zijn zo klein en grappig, en passen perfect in het poppenhuis!
Een klein jaar geleden was ik volledig in de ban van de boeken van Blake Crouch : Verloren, Verlaten en Verbeten. Een trilogie beter bekend als Wayward Pines. Geen Literatuur met de grote L, maar wel een superspannende boekenreeks die je volledig meezuigt in het mysterie van een klein dorpje in Idaho.
Secret Service
agent Ethan Burke komt aan in Wayward Pines (Idaho) met een duidelijke missie: hij moet twee verdwenen collega-agenten zien te vinden die tien dagen daarvoor in het idyllische dorpje zijn verdwenen. Maar als hij nog maar net in het dorp is, raakt hij betrokken bij een ernstig verkeersongeluk. Hij komt in het ziekenhuis terecht, zonder identiteitsbewijs, zonder mobiel, zonder portemonnee. De medische staf is alleraardigst, maar… er klopt iets niet. Naarmate de dagen verstrijken, levert de zoektocht naar de verdwijning van zijn collega’s meer vragen op dan antwoorden. Waarom kan hij zijn vrouw en kind in de buitenwereld niet bereiken? Waarom gelooft niemand dat hij is wie hij zegt dat hij is? En waarom dient het onder hoogspanning staande hek dat om het dorp staat? Is het bedoeld om de inwoners erbinnen te houden? Of om iets buiten te houden?
De boeken hebben geen hoge verkoopcijfers gekend in Vlaanderen, maar in Amerika was het wel populair genoeg om verfilmd te worden. Het werd uiteindelijk een serie met 10 afleveringen en met Matt Dillon in de hoofdrol. Al maanden keek ik uit naar deze serie. En enkele dagen geleden was het eindelijk zover! De serie is ondertussen al enkele weken bezig, maar ik heb nu pas wat tijd gevonden om me eraan te zetten. Vijf afleveringen verder en ik ben nog steeds geboeid door het hele verhaal. Matt Dillon doet trouwens een perfecte vertolking van hoe ik me Ethan Burke had voorgesteld. De mysterieuze sfeer van de boeken (een beetje in de stijl van Twin Peaks) wordt enorm goed weergegeven. Het enige minpunt dat ik tot hiertoe ben tegen gekomen is hun weergave van de abby’s. Dat was niet wat ik me erbij had voorgesteld. Maar laat dat vooral de serie niet verpesten.
Voor de mensen die niet graag lezen, maar toch geïnteresseerd zijn in het mysterie van Wayward Pines is de serie dus de perfecte oplossing! Een echte aanrader!